W prezentowanej pracy chciałbym ograniczyć się tylko do problematyki prawdy u Kanta i „późnego” Husserla, a zwłaszcza do wyraźnego i świadomego nawiązania fenomenologii do Kantowskiej Krytyki czystego rozumu, jak również do często nieujawnianych przez samego autora Idei i ukrytych powiązań filozoficznych z królewieckim myślicielem. Moim celem jest skupienie się wyłącznie na ostatnim okresie twórczości Husserla, określanym w literaturze przedmiotu mianem „okresu Kryzysu…” i stanowiącym, jak uważa wielu badaczy, oddzielny i nieporównywalny z wcześniejszymi teoriami autora Badań logicznych nowy paradygmat fenomenologiczny. Punktem wyjścia Kantowskiej teorii prawdy – w porządku logicznym – staje się klasyczna definicja prawdy, głosząca, że prawda polega na zgodności poznania z jego przedmiotem. Jest to jednak tylko początek drogi, która zaprowadzi Kanta do bardzo głębokich i daleko idących wniosków. m.in. na temat transcendentalnych uwarunkowań „zwykłej”, takiej jak w klasycznej definicji, prawdy, nazywanej przez Kanta również „prawdą empiryczną”, a także do nieznanej dotąd w dziejach filozofii nowej, bardziej ogólnej, apriorycznej i fundamentalnej formy prawdy: prawdy transcendentalnej.