Mitopedia to zbiór definicji, objaśnień i informacji biograficznych związanych z najlepszym programem popularnonaukowym w dziejach telewizji. Książka, zawierająca ponad 1000 haseł wykorzystujących ponad 100 tys. słów (przyznajemy uczciwie, że niektóre się powtarzają), efektownie rozprawia się z ponad setką obiegowych mitów. Nie mogło w niej zabraknąć informacji o materiałach, metodach, sprzęcie i ekspertach, a jedynym ograniczeniem jest fakt, że w wersji telewizyjnej wciąż pojawiają się nowe odcinki! U podstaw tej opasłej księgi leży coś, co ekipa nazwała „modelem Jamiego Hynemana”. Opracował on mianowicie logiczny system przechowywania oznakowanych zbiorników, pojemników i szuflad, dzięki któremu mogliśmy być pewni jednego – nasza Mitopedia obejmie wszystkie zagadnienia poruszone w programie. W miarę postępu prac i zbliżania się ostatecznych terminów model Hynemana nieco się zmienił, czemu ze względu na zakres tematyki trudno się dziwić. Zaczął się proces deformacji, hybrydyzacji i syntezy, którego owocem stał się nowy, eklektyczny model – autorstwa Adama Savage’a. Oto przed Twoimi oczyma, drogi Czytelniku, Mitopedia w wersji Adama. Model niedrogi, ale intrygujący i niebezpieczny… Dobrej zabawy! O autorze Nicholas opublikował swój pierwszy tekst w wieku 12 lat na łamach czasopisma „Microbee”. Zarobił w ten sposób 140 dolarów! Kolejna okazja pojawiła się dopiero po 20 latach, ale owoc prac był imponujący: Mythbusters – Zaps, Rays and Waves (Pogromcy mitów – prąd, promieniowanie i fale). Zapoczątkowało to łańcuch sukcesów, którego kolejnymi ogniwami stały się znakomite Rock the Body (Wstrząśnij ciałem) i długo oczekiwana Mitopedia, świadectwo wyjątkowego talentu autora. Poprzednie jego książki na razie nie stały się powodem oskarżenia o przestępstwa przeciw nauce – trudno się dziwić, ponieważ Nicholas jest człowiekiem imponującym wiedzą i umiejętnościami. Specjalizuje się w wielu dziedzinach, od starożytności po wiedzę tajemną, czytał Newtona w oryginale (tzn. po łacinie) i jako jeden z pierwszych zdemaskował wielkie naukowe oszustwo, czyli człowieka z Piltdown. Dziś ten dziarski 238-latek mieszka w Sydney w towarzystwie kolekcji XVII- i XVIII-wiecznych szwedzkich przyrządów chemicznych. Fragment: Beczka z cegłami U źródeł tego mitu leży najprawdopodobniej książka z dowcipami wydana ok. 1918 r., ale może taka sytuacja naprawdę miała miejsce? Czy jest możliwe, że beczka z cegłami zaczepiona na linie zacznie spadać, gdy pechowy robotnik trzyma drugi koniec liny? Czy może zostać uderzony przez cegły spadające w dół? Ale to nie wszystko – po uderzeniu o ziemię beczka się rozpada, a cegły rozsypują, więc robotnik ponownie obrywa. Gdy uderza o ziemię, puszcza linę, a beczka jeszcze raz spada na jego głowę. Niemożliwe? Wręcz przeciwnie, trzeba mieć jednak dużo determinacji lub strasznego pecha, czego dowiedli Adam i Jamie, niszcząc biednego Bustera podczas udanej próby. ADAM – Pięć, cztery, trzy, dwa… ha, ha, ha, ha – hura! Udało się! JAMIE – Fajne! Naprawdę super! Poleciało w górę i w dół, w górę i w dół… Pełne szaleństwo.