Polska pedagogika po kolejnym, gwałtownym i radykalnie odcinającym się od socjalistycznej przeszłości formacyjnym przesileniu stanęła przed trudnym wyzwaniem zmiany społecznej. Jakiej alternatywy potrzebuje polska edukacja? Na ile niezbędna jest ciągłość, a na ile radykalna zmiana? Na te pytania już od 1992 roku próbują odpowiedzieć polscy naukowcy, spotykający się co trzy lata na konferencjach poświęconych edukacji alternatywnej. Książka jest rezultatem V Międzynarodowej Konferencji z cyklu „Edukacja alternatywna – dylematy teorii i praktyki”, która odbyła się w kwietniu 2005 roku w Łodzi. Od samego początku przyjęto założenie, że temat konferencji będzie za każdym razem ten sam, by można było kontynuować wspólną dla całego cyklu debatę. Publikacja prezentuje najciekawsze wystąpienia, prezentacje i plon wspólnych dyskusji. Na tematykę składały się dwa główne bloki problemowe – teoretyczne i metodologiczne dylematy alternatywności pedagogiki i pedagogii, ich afirmacja i krytyka oraz koncepcje szkół alternatywnych i alternatyw edukacyjnych w szkołach, alternatywy w edukacji pozaszkolnej (oświata dorosłych, ruch samorządowy, ośrodki pomocy społecznej, ośrodki kształcenia i doskonalenia zawodowego nauczycieli itp.) oraz społeczny ruch odnowy edukacji i oporu edukacyjnego (stowarzyszenia oświatowe, edukacyjne inicjatywy obywatelskie, niezależne wydawnictwa edukacyjne, subkultury edukacyjne). Adresatami publikacji są przedstawiciele środowisk edukacyjnych, środowisk oświatowych oraz praktycy – nauczyciele nowatorzy, twórcy, twórcy szkół, programów i klas autorskich, politycy oświatowi, działacze stowarzyszeń edukacyjnych, przedstawiciele organizacji związkowych, wychowawczych i ruchu wynalazczego. Książka powinna zainteresować także środowiska opiniotwórcze (środki masowego przekazu).