Żyjemy w czasach, w których coraz mniej jesteśmy pewni tego, kim jesteśmy. Z jednej strony pamięć i przestrzeń – dwa podstawowe filary naszej tożsamości – stają się coraz bardziej problematyczne we współczesnym globalnym świecie, w którym protezy kulturowe zastępują wspomnienia, a miejsca istotne dla kształtowania poczucia własnej odrębności odrywają się od przestrzeni fizycznej. Z drugiej jednak strony żyjemy otoczeni przestrzennymi reprezentacjami przeszłości, których przekazy ciągle próbujemy uporządkować w jakąś spójną narrację tożsamościową. Czy znajdujemy się w stanie kulturowej amnezji, czy może charakteryzuje nas obsesja pamięci? Czy można budować współczesną tożsamość, opierając się na „martwym” języku? Jakie są szanse tożsamości lokalnych w warunkach rozluźnienia kontroli państwa narodowego nad pamięcią i przestrzenią? Jak wyglądają relacje między pamięcią, przestrzenią a tożsamością w społeczeństwach wielokulturowych i wieloreligijnych? W jaki sposób współczesne miasto jest przestrzennym kodem pamięci jego mieszkańców?