Architektura postmodernistyczna w Polsce pozostaje jednym z najbardziej zaniedbanych przez badaczy współczesności zagadnieniem. Powstałe w latach 80. i 90. budynki przełamujące powściągliwość modernizmu, wciąż utożsamiane są głównie z niezbornością wczesnego kapitalizmu. Celem niniejszej książki jest zaznaczenie podstawowych problemów badawczych związanych z postmodernizmem w Polsce oraz zarysowanie jego konsekwencji zarówno dla architektury, jak i myślenia o mieście i przestrzeni. Kluczowe są także jego związki z przemianami polityczno-społecznymi, jakie przynosi szeroko rozumiana transformacja. Kolejne teksty architektów, historyków sztuki oraz kulturoznawców pozwalają dostrzec, że postmodernizmu nie daje sprowadzić się do przebrzmiałej estetycznej konwencji – importowanego z zachodu stylu, który następnie został przez polskich architektów zbanalizowany. Analiza tego zjawiska nie ma jednak jedynie wartości historycznej – zmiany, które przyniósł postmodernizm, widoczne są w architekturze i urbanistyce do dziś. Z tytułowym tematem wiąże się też wiele z ważnych obecnie dyskusji, zarówno dotyczących generalnych kwestii (losy wielkopłytowego budownictwa), jak i poszczególnych projektów (zagospodarowanie warszawskiego Placu Defilad). Badanie postmodernizmu jest więc próbą zrozumienia przestrzeni otaczającej nas współcześnie.