Trzeci tomik poetycki Ewy Elżbiety Nowakowskiej. Składa się z utworów najczęściej krótkich, które metodą opisu, poetyką zbliżają się do pewnego typu imagizmu: te wiersze w sposób klarowny, naturalny, „obiektywny” przekazują obraz świata. Obrazy precyzyjnie uformowane, bo też wyobraźnia poetki jest intrygująca, gry skojarzeń ciekawe, układ tekstów pozwala śledzić przechodzenie jednego tematu w drugi, utwory dopełniają się i wzajemnie objaśniają. Widać w tych wierszach także uwrażliwienie na tradycję, sztukę; na uwagę zasługują delikatne erotyki, liryzm, nastrój, czułość, teksty inspirowane myślą Wschodu, technikami medytacji. Wiersz oznacza, że kierujemy na coś, na kogoś mały reflektor, punktowe światełko, wydobywamy go z ciemności. Ale bywa wręcz przeciwnie – wiersz to skierowanie na kogoś lub na coś wiązki mroku. Żeby czytelnik zaczął szukać. I niekoniecznie, żeby znalazł. Lepiej, żeby wymyślił sposób, jak oświetlić to, co wiersz próbuje przed nim ukryć. - Ewa Elżbieta Nowakowska Ewa Elżbieta Nowakowska (ur. w Krakowie) – absolwentka filologii angielskiej UJ, poetka i tłumaczka literatury anglojęzycznej (m.in. Thomasa Mettona, Anne Carson, Williama Blake’a i Alice Munro) oraz poezji polskiej na język angielski (m.in. Ewy Lipskiej i Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego), wykładowca akademicki. Laureatka pierwszej nagrody w Konkursie im. K.K. Baczyńskiego (Łódź 1998), wyróżniona przez Wisławę Szymborską w Konkursie Rynna Poetycka (2004), nominowana przez Adama Zagajewskiego do Nagrody Fundacji Kościelskich (2006).