Praca ta zawiera lingwistyczno-onomastyczną i stylistyczną analizę nazewnictwa w wierszu w polskiej satyrze (rymowanej satyrze) od wieków średnich do Oświecenia. Stosując metody i aparat lingwistyki tekstu autorka odnosi się do tych kategorii tekstu, które są związane z wewnętrznym porządkiem i aspektem pragmatycznym teksty (modalność, spójność, intertekstualność. Onimia wydaje się tutaj być exponentem transformacji w stylu starej satyry (interpretowanej jako gatunek) i stylu satyrycznego.