Niniejsza praca porusza szereg zagadnień związanych z problematyką ochrony architektury i budownictwa drewnianego oraz udziału w procesie praktycznej realizacji zadań ochronnych konserwatorów zabytków i muzealników-etnografów. Ma ona w znacznej mierze charakter historyczny. W rozdziale pierwszym omawiane są zagadnienia związane z narodzinami zainteresowań polską architekturą drewnianą i budownictwem ludowym w XIX wieku oraz problemy dotyczące tworzenia się prawnych podstaw jej ochrony. Punktem wyjścia jest w nim kształtowanie się pojęcia zabytku architektury i budownictwa drewnianego i wprowadzenia go w krąg zainteresowań konserwatorskich. Omawiane są tu pierwsze akcje inwentaryzatorskie prowadzone na ziemiach polskich, a także rola i wpływ wystaw etnograficznych przełomu XIX i XX wieku na tworzenie się pierwszych placówek typu skansenowskiego. W rozdziale drugim poruszono problematykę organizacji służb konserwatorskich w okresie międzywojennym i kształtowania się nowoczesnych koncepcji ochrony zabytków oraz zagadnienie roli placówek naukowych i muzealnych w dziedzinie ochrony zasobów architektury i budownictwa ludowego. Przywołano w tym miejscu powstałe w dwudziestoleciu 1918-1939 koncepcje budowy ogólnopolskich parków etnograficznych (Kraków, Warszawa, Wilno) jako jednej z postulowanych w tym czasie form ochrony regionalnego budownictwa ludowego.