Książka, poświęcona jest stosunkowi Eneasza Sylwiusza Piccolominiego (1405-1464), jednego z największych włoskich humanistów, a od 1458 r. papieża Piusa II, do Polski i Polaków. Podstawą analizy były różne typy tekstów, które wyszły spod ręki Piccolominiego, takie jak listy, traktaty historyczno-geograficzne i poezja. Szczegółowa analiza fragmentów pism Eneasza daje obraz humanisty, który miał niewielką wiedzę o Polsce, a jego stosunek do tego kraju zmieniał się kilkakrotnie w zależności od środowiska, w jakim żył, i osób, z którymi przebywał (korespondował). Przyszły Pius II pisał szczególnie niechętne Polsce teksty w latach czterdziestych XV wieku, kiedy mieszkał i pracował na dworze cesarskim w Wiedniu. Z czasem zmienił wiele swoich negatywnych sądów, a duża w tym zasługa biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego, z którym przez lata korespondował. Masowo kopiowane teksty Piccolominiego na długie dziesięciolecia stały się podstawą wiedzy mieszkańców Europy Zachodniej o Polsce i Polakach.