Odczytywana w wierze ikona jest odbiciem boskości i jako taka może stanowić przedmiot czci. Czy jednak dotyczy to każdego przedstawienia Chrystusa, Matki Bożej czy świętych, wykonanego dowolnym sposobem przez natchnionego autora? Drugi sobór nicejski, chcąc jasno określić stanowisko Kościoła w kwestii świętych wizerunków, otworzył artystom wachlarz możliwości ograniczony, zdawać by się mogło, wyłącznie dostępnością środków. Czy w świecie technologii bez granic granice ikoniczności wytycza jedynie twórcza wyobraźnia? I czy sposób, w jaki ikona została napisana, ma znaczenie dla sposobu jej odczytania?