„Odsłanianie ukrytych przymusów, ciążących na dziennikarzach i wywieranych przez dziennikarzy na wszystkich producentach kulturowych, nie jest – czy rzeczywiście trzeba to powtarzać? – szukaniem osób odpowiedzialnych, umieszczaniem winnych na indeksie. Jest ono próbą podarowania jednym i drugim możliwości uwolnienia się od panowania tych mechanizmów, dzięki uświadomieniu sobie ich istnienia. Być może jest ono również próbą przedstawienia programu wspólnego działania skupiającego artystów, pisarzy, uczonych, dziennikarzy, posiadających (quasi-)monopol na instrumenty upowszechniania. Wyłącznie taka współpraca pozwoli skutecznie działać na rzecz upowszechnienia najbardziej uniwersalnych osiągnięć, jak również w pewnym stopniu, na rzecz uniwersalizacji warunków dostępu do tego, co uniwersalne”. ( z tekstu) Pierre Bourdieu (1930–2000) – jeden z najbardziej znanych francuskich socjologów, profesor socjologii w College de France oraz dyrektor Centre de Sociologie Européenne w École des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) w Paryżu. Szeroko znany w Polsce dzięki licznym tłumaczeniom, w tym tak znaczących prac jak: Reprodukcja. Elementy teorii systemu nauczania (1990), Reguły sztuki. Geneza i struktura pola literackiego (2001), Zaproszenie do socjologii refleksyjnej (2001), Męska dominacja (2004), Dystynkcja. Społeczna krytyka władzy sądzenia (2005), Medytacje pascaliańskie (2006), Szkic teorii praktyki poprzedzony trzema studiami na temat etnologii Kabylów (2006), Zmysł praktyczny (2008).