Część pierwsza pracy rozpada się na trzy rozdziały, z których pierwszy omawia kategorię stosowności w tradycji teorii retoryki, rozdział drugi – problem opozycji stosowne/niestosowne w mediach, rozdział trzeci – stosowność w medialnym życiu publicznym. Jednocześnie cała część pierwsza może być uznana za rozumowany stan badań zagadnienia. Jest to godne pochwały, bowiem połączenie – perfekcyjne – dwóch elementów, klasycznego stanu badań wraz z próbą opisania aktualnej sytuacji […] świadczy o dwóch faktach. Po pierwsze – o dobrym opanowaniu warsztatów, zarówno w zakresie filologii (tu: retoryki), jak i wiedzy o mediach; po drugie – o umiejętności zreferowania złożonych zagadnień w sposób trafny, jasny i zwięzły. Część druga pracy to analiza pięciu przykładów na stosowność/niestosowność w sztuce dziennikarskiej. […] badaczka słusznie zwraca uwagę, iż w klasycznej teorii retoryki zasada stosowności otrzymała zarówno teoretyczne, jak i praktyczne wskazówki co do posługiwania się nią. Postulat przywrócenia jej w dzisiejszej praktyce medialnej, jaki stawia badaczka, nie jest „moralizowaniem”, ale wynikiem obserwacji analitycznej konkretnych „zachowań dziennikarskich”. Fragment recenzji prof. dr. hab. Jakuba Z. Lichańskiego (Uniwersytet Warszawski, Instytut Polonistyki Stosowanej, Zakład Retoryki i Mediów)