Zasadniczym celem książki jest analiza podstawowych kategorii latynoamerykańskiej myśli dekolonialnej. W zamierzeniu autora książka ma pokazać, jak myśl kluczowych członków grupy nowoczesność/kolonialność – Enrique Dussela, Waltera Mignolo, Aníbala Quijano, Edgardo Landera, Arturo Escobara, Santiago Castro-Gómeza, Nelsona Maldonado Torresa, Ramóna Grosfoguela, Fernando Coronila i Catheriny Walsh – jest umiejscowiona w horyzoncie uniwersalnego dyskursu. Z tego względu analizie poddano również myśl Kartezjusza, Kanta, Hegla i Heideggera, których poglądy okazały się paradygmatyczne dla konstrukcji hegemonicznej nowoczesności. Ta odwrócona perspektywa pozwoliła zanegować europocentryczny projekt nowoczesności i wypracować ramy dla jej nieeuropejskiej interpretacji, w której perspektywa Ameryki kolonialnej uzyskuje status epistemologiczny. Wbrew opinii czołowych twórców teorii postkolonialnej (Saida, Spivak i Bhabhy), zarzucających Foucaultowi europocentryzm, autor uznał koncepcję wiedzy/władzy francuskiego badacza za użyteczną dla wyjaśnienia genealogii kolonialności, głównej kategorii latynoamerykańskiego projektu.