Obraz, jaki wyłania się z zebranych tekstów, jest o tyle interesujący, że przekonuje o żywotności zarówno ujęć raczej tradycyjnych, które „trzymają się mocno”, jak i tych, które sytuowały się dotąd na marginesach refleksji filmoznawczej. Prezentujemy więc Czytelnikowi tom bardzo różnorodny, tak jak różnorodne są współczesne badania nad filmem. Konrad Klejsa analizuje dwie filmowe reprezentacje antynazistowskiego ruchu Białej Róży, łączące analizę filmoznawczą z refleksją nad kulturowymi, politycznymi, dystrybucyjnymi i odbiorczymi kontekstami obu tytułów. Magdalena Bartczak spogląda na kino w optyce teorii postkolonialnej, aplikując ją do rzeczywistości kinematografii krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Iwona Morozow bada możliwości twórczego dialogu antropologii i filmoznawstwa, którego najciekawsze formy, jak się zdaje, są dopiero przed nami. Rafał Koschany szkicuje dla odmiany innego rodzaju „terytorium graniczne” – między poezją a filmem, przytaczając szereg przykładów inspirowania się tej pierwszej znacznie młodszą muzą i wydobywając stosunkowo słabo dotąd znany aspekt związków literatury i filmu. Michał Piepiórka śledzi „prawdziwościowy” status relacji dokumentalnych, sięgając przy tym między innymi do badań nad recepcją przekazów audiowizualnych. Tomasz Żaglewski przedstawia studium funkcjonowania filmu TRON w rozmaitych obiegach dystrybucyjnych i odbiorczych, który powinien w takim samym stopniu zainteresować Czytelnika koncentrującego uwagę na zagadnieniach mediów nazywanych niegdyś „nowymi”, w jakim artykuł Magdaleny Kamińskiej ma przyprawić o szybsze bicie serca koneserów filmowych osobliwości. Wreszcie Maciej Kijko prezentuje na poły eseistyczne, na poły medytacyjne ujęcie problematyki kina i pamięci, a Stanisław Kandulski penetruje inny obszar przygraniczny, tym razem kina i historii na przykładzie Dantona Andrzeja Wajdy. Tom zamyka artykuł zachęcający do ponownego przyjrzenia się kinematografii PRL-u i jej złożonym relacjom z państwowym mecenatem.