– Jak to możliwe, że jedno miejsce może być tak okropne i piękne zarazem? – zakumkała Marcysia, gdy minęli miasto. – Jak można tam żyć? W tym huku nie słychać własnych myśli! – Miasto to nie jest miejsce dla nas, Marcysiu – spokojnie odrzekł bocian. – Każde stworzenie na tym świecie ma swój dom i choćby ktoś zwiedził cały świat, wraca w rodzinne strony, bo tylko tam jest naprawdę szczęśliwy. Sama się o tym przekonasz, żabko. Rozłąka zawsze pozwala nam ujrzeć rzeczy w życiu najważniejsze. – Tak – szepnęła żabka. Ludzie stworzyli sobie przedziwny świat. Oby nigdy nie zawitał w jej rodzinne strony. Jezioro, choć gwarne i szumne, było teraz dla niej prawdziwa oazą spokoju. „Cudowne, wyjątkowe miejsce” – z nostalgią o domu pomyślała Marcysia. Przyjaciele uzgodnili, że będą z daleka omijać ludzkie osady. – Widziałam to raz i już mi wystarczy – stwierdziła żabka. – Jest tyle innych ciekawych rzeczy do oglądania! Miała rację. Każdy zakątek odkrywał przed nimi swoje największe skarby. Widzieli rwące strumyki, cieniutkie jak srebrzyste nici babiego lata; huczące wodospady tworzące u swych stóp tęczowe chmury; pola i łąki, zielone doliny i lazurowe jeziora. Natura kipiała życiem. To był świat Marcysi i Bartka. Ich skarb. Ich najmilszy dom.