Problematyka książki obejmuje szeroko rozumiane związki między myślą Fryderyka Nietzschego a sztukami wizualnymi. Praca składa się z czterech studiów podejmujących w różnych perspektywach analizę zjawisk artystycznych o znacznej rozpiętości historycznej. Przedmiotem analizy w pierwszej części są nietzscheańskie ekfrazy obrazów Rafaela, teoria malarstwa zawarta w „Narodzinach tragedii” oraz recepcja tej myśli w twórczości amerykańskiego abstrakcjonisty Marka Rothki. W drugiej części rozważana jest obecność motywów obrazowych w pismach myśliciela oraz jego związki biograficzne ze sztuką. Pracę zamyka studium poświęcone portretom fotograficznym filozofa akcentujące wywiedzione z pism Nietzschego temporalne wymiary obrazowości.