Książka „Nieobecne wyzwanie? Integracja jako zadanie polityki społecznej wobec cudzoziemców w Polsce po 1989 roku" podejmuje dwa zasadnicze zagadnienia. Pierwszym jest próba skonceptualizowania pola teoretycznego potrzebnego dla analiz polskiej polityki imigracyjnej po 1989 roku. Drugim - przybliżenie problemów integracji cudzoziemców w Polsce z perspektywy zadań polityki społecznej. Autorka wychodzi z założenia, że naturalnym gruntem dla podjęcia zagadnienia integracji imigrantów jest polityka społeczna, a szczególnie jej aspekt praktyczny - pomoc społeczna. Natomiast integracja społeczna powinna być traktowana jako warunek konstytutywny tej polityki. Jednak głębsza analiza dyskursu polityki społecznej prowadzi do wniosku, że dyscyplina ta nie oferuje żadnego spójnego paradygmatu dla analizy zjawisk czy też problemów społecznych. Podobnie, jak wynika z przeglądu literatury socjologicznej, nie znajdujemy żadnej satysfakcjonującej definicji pojęcia integracji społecznej. Tymczasem z uwagi na liczne dylematy, przed którymi stoi współczesna polityka imigracyjna, potrzebne jest ujęcie wielowymiarowe, które mogłoby uwzględnić rozmaite aspekty integracji cudzoziemców, jak np. integracja obywatelska, integracja na rynku pracy, integracja socjalna czy integracja ze społecznością lokalną. Mimo że w Polsce po 1989 roku imigranci nie stanowili ważnej kwestii społecznej, a sama polityka imigracyjna powstawała głównie pod wpływem wymogów unijnych, zadania związane z migracjami, z którymi zmagają się instytucje polityki społecznej we współczesnym świecie, zmuszają nas do wykroczenia poza horyzonty poznawcze typowe dla tradycyjnego namysłu naukowego nad tą polityką.