Szczeciński strajk sierpniowy z 1988 r. objął swoim zasięgiem przede wszystkim dwa duże przedsiębiorstwa: Zarząd Portu Szczecin-Świnoujście oraz Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej, zatrudniające w tym czasie łącznie około 10 tys. pracowników. Do strajku, pomimo wysiłków działaczy podziemnej „Solidarności”, nie przystąpili pracownicy Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego, największego zakładu pracy Szczecina, będącego w regionie symbolem oporu wobec władz komunistycznych. Lokalna Służba Bezpieczeństwa na bieżąco prowadziła działania operacyjne związane ze strajkiem. Notatki służbowe relacjonują dzień po dniu wydarzenia z sierpnia i września 1988 r. Tworzą swoistą kronikę wydarzeń, na którą składają się także relacje pracowników administracji zakładowej, pośród których znajdowały się osoby będące osobowymi źródłami informacji.