Iza obserwuje naturę przez okno i zachwyca ją wszystko, bo kocha życie i ludzi. […] Patrzy na świat innymi już oczami niż przed laty, doświadczyła bowiem wiele i teraz nie tylko piękno ją mobilizuje do działania, ale również smutek lub żal, którego doznaje jak każdy. Czasami płacze dusza, choć łzy nie płyną – Iza szuka spokoju, a ja naciskając literki jedna po drugiej, uwieczniam ją. I tak zdanie po zdaniu zapełniam kartki jej smutkiem, od którego uciec nie mogła. Pamiętnik – książka wydarzeń – notowanie dni i dat ważnych i mniej ważnych, które może jeszcze zdąży przeczytać kiedyś i da potomnym, aby podzielić się czasem straconym, który nie zapisał się niczym ciekawym w jej życiu. Może niezupełnie straconym, bo zwiedzanie dzieł Boga na ziemi zalicza do wspaniałych i mądrych chwil. […] Swoich najbliższych ma obok siebie i jest szczęśliwa, ale zadaje sobie często pytanie, co jeszcze rzuci jej pod nogi los i czy zdoła to udźwignąć. Do czasu minionego nabrała dystansu, choć czasami wspomina i wspominać będzie, ale traktuje go jak lekkie muśnięcie cienia – cienia, którego dotknąć ani powtórzyć nie sposób. Czas, którego już nie ma, traktuje jak rysę zrobioną niesforną ręką na szkle, kruchym jak całe nasze życie.