Seria Rosyjskie Archiwa (Russian Archives) przygotowana przez Brilliant Classics jest jedną z najszerszych kolekcji pokazujących bogatą historię XX-wiecznej Rosji (lub Związku Radzieckiego) przez zestawy płyt jednego artysty, prezentujące często legendarnych muzyków. Ta seria trzypłytowych zestawów ukazuje tę ideę jak najwierniej, prezentując artystów w ich własnym unikalnym repertuarze, który (rzecz dość oczywista) zawiera często muzykę rosyjską. Czyj Skriabin jest bardziej autentyczny niż Sofornitzkiego? Kto potrafi uchwycić Słowiańską duszę lepiej niż Ojstrach w rosyjskich Koncertach Skrzypcowych? Który wiolonczelista był bliżej związany z kompozytorami Szostakowiczem i Prokofiewem niż Rostropowicz? Seria ta daje świadectwo wyjątkowemu dziedzictwu, często zbyt rzadkie w obliczu jednorodności dzisiejszej globalizacji kulturalnej. Jednym z interesujących faktów dotyczących niewiarygodnej liczby wielkich muzyków rosyjskich z czasów radzieckich, jest to, że nie pochodzili z proletariatu, ale z szacownych rodzin muzycznych. Mścisław Rostropowicz nie był wyjątkiem. Urodził się w 1927 roku w bogatym w ropę Baku nad Morzem Kaspijskim, jego matka była pianistką, a ojciec wiolonczelistą, uczniem Pablo Casalsa. Mścisław uczęszczał do Konserwatorium Moskiewskiego, gdzie uczył się kompozycji u Szostakowicza, co doprowadziło do długotrwałej i owocną przyjaźni z kompozytorem. Wygrał Nagrodę Stalina dwa razy w latach 1950-tych, wątpliwy honor dla człowieka, który stał się jednym z najbardziej wymownych artystycznych dysydentów. Pomimo tego pozwolono mu kontynuować podróże na Zachód, osiąść w Wielkiej Brytanii, a na koniec pozbawiono go obywatelstwa radzieckiego w 1978. Powrócił do Rosji w 1990, gdy reformy Borysa Jelcyna doprowadziły do bardziej otwartego społeczeństwa i systemu politycznego. Chociaż jego repertuar był szeroki, poczynając od Bacha przeze romantycznych mistrzów do XX-wiecznych olbrzymów jak Britten czy Szostakowicz, Rostopowicz był szczególnie oddany muzyce swoich rodaków, zwłaszcza młodym kompozytorom jak Vlasov, czy Tiszenko. Nagrania obejmują lata 1940-ste do 1970-tych