(...) książka została napisana w oparciu o niezwykle bogaty materiał, głównie leksykograficzny. Autor przedstawia go i (...) analizuje paradygmaty kultury rosyjskiej w XX wieku, eksponując te okresy, gdy język, zwłaszcza zaś leksyka uległa najbardziej dynamicznym przemianom. Następnie prowadzi czytelnika przez problematykę upolitycznienia, ideologizacji oficjalnie obowiązującego języka oraz wskazuje na różnorodność pozajęzykowych okoliczności, które zdecydowały na wiele dziesięcioleci o takiej sytuacji. (...) podjął też w swojej książce nowe, nieobecne wcześniej w literaturze badawczej wątki. Mam na myśli całą warstwę onomastyki sowieckiej, w tym także toponimy. Nie spotkałam się też dotychczas z prezentowanym przez autora spojrzeniem na kobietę sowiecką (w aspekcie genderowym). Poświęca on również sporo uwagi przysłowiom sowieckim. A one rzeczywiście zawierają w sobie wiele potencjalnych informacji dotyczących i poczynań władzy (bezprzykładna indoktrynacja oraz manipulowanie świadomością), i „zaludnienia” przestrzeni społecznej przeróżnymi monstrami i fantomami. (...) odrębne rozważania poświęca autor okresowi pieriestrojki, czyli zarazem demitologizacji rzeczywistości i słownictwa, które trzeba było „odbrązowić”, spowodować, ażeby służyło opisowi prawdziwej, nie wirtualnej rzeczywistości, a także jej różnorodnym interpretacjom. (...) Ponadto autor zrobił jednocześnie znacznie więcej, odtworzył bowiem także językowy obraz władzy sowieckiej, jej bezprzykładnej i wieloletniej kampanii propagandowej. Właśnie jej przewrotność, rozliczne działania manipulacyjne, szerzej zakłamywanie rzeczywistości, są zapisane w języku epoki. z recenzji wydawniczej Prof. zw. dr hab. Joanny Korzeniewskiej-Berczyńskiej