Czytelniczki i czytelnicy odnajdą w książce krytyczną analizę dorobku teoretycznego Axela Honnetha oraz innych teoretyków i teoretyczek uznania, takich jak Chantal Mouffe, Michael Walzer, Nancy Fraser czy Jürgen Habermas. Korzystając z bogatych analiz wspomnianych badaczy i badaczek, autor diagnozuje stan współczesnego fachu socjologicznego oraz przekłada kategorie, z których korzysta na język dyrektyw zakotwiczonych w krytycznej teorii społeczeństwa. Uznanie – centralna kategoria rozprawy – jest pojęciem odsyłającym do dwóch porządków. Skupia w sobie treści „realistyczne”, pozwalające na socjologiczny opis empirycznych zjawisk wykluczania i inkluzji; zawiera też w sobie komponent normatywny, wyrastający z teorii sprawiedliwości, pozwalający na szkicowanie wizji dobrze urządzonego ładu społecznego. Wyraźne zaakcentowanie wymiaru normatywnego pojęcia uznania przekształca się w wyzwanie, skierowane do socjologów i filozofów, o zaangażowaną praktykę naukową – przez autora określoną mianem radykalnie refleksyjnej krytyki społecznej. Ten rodzaj krytyki oparty jest na maksymalnej uczciwości w badaniu życia społecznego oraz niezafałszowanym, wyrażanym wprost interesie politycznym, w który badania społeczne są najczęściej uwikłane. Rezultatem ma być krytyka świadoma własnych ograniczeń, nie tracąca przy tym wiary w swój sens.