Doświadczenia wielu społeczeństw na świecie przekonują, że demokratyzacja systemu politycznego jest procesem złożonym, żmudnym i odwracalnym. Zwolennicy demokracji docenili więc fakt, że w Polsce - podobnie jak w innych państwach pod legających trzeciej fali demokratyzacji (Huntington 1995) - stosunkowo szybko uformował się demokratyczny porządek formalno-prawny. Instytucje i procedury uznane za elementy sine ąua non współczesnych poliarchii (Dahl 1995) zaczęto wprowadzać w naszym kraju w 1989 r. W niedługim czasie odbyły się pierwsze wolne i uczciwe wybory umożliwiające walkę polityków o poparcie wyborców oraz zapewniające formalną odpowiedzialność przedstawicieli przed obywatelami. Ochronie zostały poddane prawa i wolności obywatelskie, a wśród nich czynne i bierne prawo wyborcze, prawo do zrzeszania się, wolność słowa oraz prawo do alternatywnych źródeł informacji. W konsekwencji już w 1990 r. polski system polityczny został zaklasyfikowany w corocznym raporcie Freedom House jako "wolny" Uznano bowiem, ze nie tylko istnieją w nim warunki do otwartej rywalizacji polityków o poparcie obywateli i funkcjonowania partii politycznych, ale także przestrzegane są prawa religijne, etniczne, ekonomiczne czy językowe, wolności i prawa osobiste, prawo zrzeszania się oraz wolność prasy (Karatnycky 1999; 2000). Poziom demokratyczności polskiego systemu politycznego został również szybko uznany za zadowalający przez społeczność międzynarodową, czego wymiernym wskaźnikiem stało się przyjęcie naszego państwa, już w 1991 r., do grona krajów zrzeszonych w Radzie Europy, organizacji stojącej na straży praw człowieka i demokracji parlamentarnej. ze wstępu