Teksty dwunastu mniejszych proroków już w starożytności zapisywano na jednym zwoju, traktując je jako pojedynczą księgę Biblii. Powody były, jak wynika z Talmudu, wyłącznie praktyczne: istniała obawa, że poszczególne proroctwa są tak krótkie, że któreś z nich może zaginąć, o ile nie zostanie włączone do wspólnego zbioru. […] Z całą pewnością – świadczą o tym znaleziska z Qumran – Księga Dwunastu Proroków stanowiła całość w II wieku przed erą chrześcijańską. Pod względem rangi proroctw „mniejsi” nie ustępują trzem „prorokom wielkim”: Izajaszowi, Jeremiaszowi i Ezechielowi. Zwyczajowa nazwa „mniejsi” pochodzi zresztą dopiero od Augustyna z Hippony, który przyznawał, iż określenie to odnosi się wyłącznie do rozmiarów tekstów i nie ma w nim nic deprecjonującego. W tradycji żydowskiej mówi się po prostu o Dwunastce. Tak jak „wielka trójka” wszyscy oni należą do grupy newiim achronim, proroków późniejszych (dla odróżnienia od newiim riszonim, pierwszych – od Jozuego do Samuela). Księga Dwunastu Proroków zamyka drugą część Biblii, Proroków właśnie.