Wyjątkowość kolejnego tomu serii inwentarza zabytków sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej polega na zawarciu w nim monografii jednego tylko obiektu – najważniejszej rzymsko-katolickiej świątyni Lwowa, czyli katedry łacińskiej. Poza opracowaniem średniowiecznych dziejów jej powstania i wyposażenia, nowożytnych przekształceń (polegających na otoczeniu jej charakterystycznym wieńcem kaplic oraz całościowej barokizacji w latach 1765-1780), restauracji z końca XIX w. i konserwacji z okresu międzywojennego, publikacja prezentuje dzieje katedry aż do najnowszych czasów, w których stopniowo odzyskuje ona swój blask na skutek współczesnych prac konserwatorskich. Publikacja zawiera zwyczajowo obszerne opisy architektury, dekoracji malarskiej oraz rzeźbiarskiej. Weryfikuje wiedzę o wielu różnorodnych elementach wyposażenia wnętrza (np. kolekcji portretów oraz paramentów liturgicznych) i zestawia je z zachowanymi, ale często rozproszonymi obiektami. Uporządkowanie wiadomości historycznych pozwoliło na krytyczną analizę i ocenę dotychczasowego stanu badań oraz nakreślenie szerokiego zarysu problematyki artystycznej. Podobnie jak we wszystkich poprzednich tomach, tekst opracowania ilustrują 844 często unikalne fotografie dokumentujące dawny i współczesny wygląd lwowskiej katedry łacińskiej. Opracowanie inwentarza zabytków, a właściwie historyczno-artystycznej monografii katedry łacińskiej we Lwowie stanowiło zadanie o znacznie większej skali złożoności w stosunku do dotychczasowych doświadczeń w realizacji inwentarza sztuki Kościoła rzymskokatolickiego na terenie dawnego województwa ruskiego. Sama skala obiektu, tak z punktu widzenia architektury, jak i bogactwa wyposażenia, jest porównywalna z największymi lwowskimi kościołami zakonnymi, przede wszystkim Bernardynów i Dominikanów. Zasadniczą różnicę czyni natomiast ranga świątyni metropolitalnej i wynikająca z niej złożoność problematyki historycznej, a także ciągłość dziejów katedry, od w. XIV do XXI. (ze wstępu)