W swojej najbardziej znanej pracy Eli Rozik przedstawia teorię, która zakłada, że teatr i rytuał to dwa odrębne byty funkcjonujące na różnych poziomach ontologicznych. Rytuał jest rodzajem działania, natomiast teatr – środkiem przekazu (medium). Takie podejście wymaga ponownego zdefiniowania pojęć teatru, gry aktorskiej, scenariusza, dramatu oraz rytuału. Całość tworzy spójną koncepcję, wedle której teatr w początkach istnienia był środkiem wyrażania ludzkich myśli, a dopiero później stał się formą artystycznego wyrazu. Niewątpliwą zaletą pracy Rozika jest rzetelne przedstawienie rozwoju koncepcji dotyczących pochodzenia teatru, wysuwanych w Europie od końca XIX wieku do współczesności z uwzględnieniem najnowszej, amerykańskiej teorii performansu. Warto również zwrócić uwagę na szeroką perspektywę podejścia do problemu obejmującą zagadnienia nie tylko z zakresu historii i teorii teatru, lecz także z psychologii, teorii komunikacji, filozofii, religioznawstwa czy kulturoznawstwa. Wszystkie te zawiłe zagadnienia Rozik pieczołowicie wyjaśnia i daje wnikliwy obraz najnowszych prądów w nauce o teatrze, w tym także swoich, jakże intrygujących i fascynujących poglądów na szeroki wachlarz problemów związanych ze sztuką sceniczną. W każdym razie Czytelnik znajdzie tu kompendium wiedzy o teatrze, zarówno w wymiarze historycznym, jak i teoretycznym, imponujące erudycją, głębią, a zarazem klarownością wywodu, często błyskotliwego. Fragment Wstępu do polskiego wydania Eli Rozik jest profesorem teatrologii, kieruje wydziałem studiów teatralnych, od niedawna jest również dziekanem wydziału artystycznego na uniwersytecie w Tel Awiwie. Specjalizuje się w teorii teatru, szczególnie interesuje go niewerbalna komunikacja za pomocą performansu. Jest autorem licznych artykułów i książek z tej dziedziny publikowanych Europie i Stanach Zjednoczonych. Od 2000 roku jest redaktorem naczelnym międzynarodowego czasopisma „Assaph – Studies in the Theatre”.