Wydane wspólnie z Instytutem Pamięci Narodowej i Instytutem Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk Autor analizuje wybrane aspekty polityki ekipy gen. Jaruzelskiego próbując udowodnić, że w tych działaniach podjętych pod koniec istnienia komunizmu tkwiły źródła wielu kluczowych problemów państwa, które powstało na gruzach PRL: struktury gospodarczej kraju, sporów o przeszłość, lustrację i dekomunizację, ale także o pozycję Kościoła w Polsce i położenie strategiczne kraju Idee pójścia drogą samoreformy systemu komunistycznego trwające w ZSRR od końca lat siedemdziesiątych dotarły do Polski już po stanie wojennym wraz z nastaniem Gorbaczowa gdzie trafiły na podatny grunt i zostały przyjęte już jako oficjalna polityczna linia. W atmosferze pierestrojki i głasnosti dokonywano zmian personalnych w partii, planowano reformy polityczne, drugi etap reformy gospodarczej, próbowano wciągnąć opozycję do współodpowiedzialności za niepowodzenia rządzących i osłabienia jej i tak kiepskiej pozycji. Te działania reformatorskie wzmocniły służby specjalne, wojsko i milicję. Ikonami tych zmian byli: Jaruzelski, Kiszczak i Urban.