Przyjęta w Polsce po 1959 roku komunikacyjna kategoryzacja przestrzeni politycznej umożliwia zaprzestanie utożsamiania polityki jedynie z jednokierunkową komunikacją niesymetryczną, przede , wszystkim z propagandą i agitacją. W demokracji komunikacja polityczna łączy się z wysoką interakcyjną kompetencją i aktywnością wszystkich jej uczestników - nie tylko rządzących. Wielkie znaczenie ma ponadto symetryczność rang rządzących i rządzonych oraz możliwość nieantagonistycznego osiągania przez nich celów politycznych w poszczególnych aktach komunikacji. Interakcyjnośc i powszechność komunikacyjnej aktywności politycznej wyznacza jakość demokracji, choć niewątpliwie najdłuższą tradycję ma aktywność rządzących (komunikacja hegemoniczna l elitarna), stosunkowo krótką - rządzonych (komunikacja petycyjna i asocjacyjna). W niniejszej książce zweryfikowano jakość polskiej komunikacji politycznej, skupiając uwagę na nadawczej kompetencji gatunkowej i językowej jej uczestników. Przedmiotem analizy są - po raz pierwszy w polskiej genologii -gatunki wypowiedzi politycznej, czyli stosunkowo trwale pod względem treści politycznej wzorce wypowiedzi, ukształtowane w zależności od funkcji (perswazyjnej i informacyjnej, a także rozrywkowej i fatycznej) oraz sytuacji użycia (głownie oficjalnej), znamienne dla politycznej społeczności dyskursywnej. Kontynuacja zaś i wykorzystanie dorobku idiograficznych badań nad środkami językowymi w komunikacji politycznej umożliwiły przedstawienie trzech szczegółowych zjawisk językowych, wpływających istotnie na swoistość polskich komunikatów politycznych: elementarnych metafor pojęciowych i metafor gry (zwłaszcza wojny, sportu i teatru), feminatywów (nazw żeńskich) oraz ideonimow politycznych (nazw partii).