Książka zadaje pytania o możliwość odnalezienia odpowiedzi poprzez sztukę filmową na kwestie odnoszące się do tematyki religijnej i doświadczenia Boga. Podejmuje rozważania na temat wypracowywania przez popkulturę i religię wspólnego języka, zrozumiałego dla człowieka żyjącego w płynnej, medialnej nowoczesności oraz rozważa sposoby kształtowania świadomego odbiorcy, który dokonywałby desakralizacji tego, co zostało odarte ze sfery sacrum. Tym samym proponuje także rozumienie kerygmatyczności jako sposobu czytania tekstu filmowego będącego wezwaniem do ewangelizacji. Ta zaś powinna być otwarta na różnorodne formy służące przekazaniu kerygmatu, także i te mówiące językiem kultury popularnej i posługujące się zmedializowanymi formami przekazu popkulturowego.