Dla wielu osób posiadanie dzieci jest największym życiowym marzeniem, tymczasem liczba par, które mają problemy z poczęciem, tak znacznie wzrosła w przeciągu ostatnich lat, że lekarze coraz częściej uznają niepłodność za chorobę cywilizacyjną. Jakim dramatem może okazać się dla małżeństwa informacja o tym, że nie może mieć dzieci, pokazuje choćby burzliwość współczesnych dyskusji o in vitro. W sytuacji rosnącego napięcia w związku, kiedy oczekiwana ciąża nie przychodzi, pojawiają się różne pytania: natury medycznej, psychologicznej i etycznej: Czy rzeczywiście mamy problem z poczęciem, a jeżeli tak, jakie są możliwości leczenia? Jeżeli zdiagnozowana została niepłodność, co robić dalej? Uciec się do metod wspomagania zapłodnienia takich jak inseminacja czy in vitro? Zorganizować sobie życie bez dzieci? Zdecydować się na adopcję? Na czym polegają metody sztucznego wspomagania zapłodnienia i z czego wynikają liczne kontrowersje z nimi związane? Czy posiadanie adoptowanych dzieci jest w stanie zaspokoić potrzebę urodzenia dziecka? Jak i czy rozmawiać z przyjaciółmi i rodziną o problemie? Czy skorzystać z pomocy psychologa? Jakie są etyczne granice naszego postępowania? Czy można zaakceptować metody sztucznego wspomagania zapłodnienia, a jeżeli tak to, które?