Cezary uznawał nauczanie za jedno z najważniejszych zadań duszpasterskich i znany jest głównie jako kaznodzieja. Jego biografowie podają, że nauczał wiernych w każdą niedzielę i we wszystkie święta, a także często w ciągu tygodnia. Do dzisiaj zachowało się 238 kazań, które sklasyfikowano na: kazania upominające (1-80), nazywane Kazaniami do ludu, o Piśmie Świętym (81-186), na poszczególne święta (187-213), o świętych (214-232) i do mnichów (233-238). Cezary naśladował m.in.: św. Augustyna, Orygenesa, Rufina, św. Ambrożego, Grzegorza z Elwiry i Pelagiusza. Wyróżniał go prosty, zrozumiały styl, zapał w nawracaniu ludu, troska o zbawienie innych. Głównymi tematami jego katechez były: chrzest, jako inicjacja chrześcijańska, Eucharystia i pokuta (odnowił podejście do pokuty, kładąc nacisk na żal za grzechy, nawrócenie - przemianę życia i zadośćuczynienie). Cezary często przypominał o piekle, ale był też prekursorem ukazywania tajemnicy chrześcijaństwa przedłużonej wiecznym szczęściem. W teologii grzechu stosował podział na grzechy śmiertelne i lekkie, odsłaniał wielkość miłosierdzia Boga i wskazywał liczne środki na jego otrzymanie.