Kawaleria polska biorąca udział w wojnie polsko – rosyjskiej 1830-1831 składała się: ze starych pułkowi pułków nowej formacji. Pierwsze miały za sobą 16 lat wyszkolenia pokojowego (1814-1830) i nader pokaźne ilości oficerów, podoficerów i szeregowców polskich pułków z czasów Napoleona I. Drugie powstały już na skutek rozkazu Rządu Narodowego o formowaniu pułków kawalerii (po jednym jeźdźcu w pełnym „umontowaniu” z każdych 50 dymów), już jako pułki ochotnicze w wyniku powszechnego zapału dla sprawy narodowej i ogólnej chęci wywalczenia zupełnej niepodległości. Stworzyło to dwa typy kawalerii, pułki starej i nowej formacji, różniące się między sobą bardzo znacznie. I nie mogło być inaczej, szczególnie bowiem w kawalerii długość czasu użytego na przygotowanie do wojny odgrywa pierwszorzędną rolę. A skoro zaczęła wyrównywać się wartość, starych pułków na skutek świeżych uzupełnień licznych strat krwawych, młodych zaś wskutek okrzepnięcia organizacyjnego i zdobytego doświadczenia bojowego, to wojna zbliżała się ku nieszczęśliwemu końcowi, po którym nastąpiła przerwa w istnieniu narodowego wojska.