Wiersze Celana są dotknięciem rzeczywistego świata – miejsc najbardziej w nim realnych, namacalnie prawdziwych, uformowanych z grozy, rozpaczy, miłości, z popiołu w powietrzu, z nagłego blasku, z dreszczu biegnącego przez ciało, niekiedy z nadziei. I są też jak uderzenie, jak rysa pęknięcia, w której rozpoznajemy ślad czegoś ostatecznego – definitywny kres, czysty puls nicości tkwiącej w migdale, u źródeł wszystkiego. Tak czytają Celana autorzy składających się na książkę szkiców. Nie mam wątpliwości, że są to lektury dotrzymujące kroku poezji, że jest w nich pasja, uważność, namysł, poszukiwanie, potrzeba rozmowy. W tej rozmowie biorą udział interpretatorzy o świetnie ustawionych głosach, obdarzeni wyczuciem, świadomi obranych strategii lektury. Ich odczytania biegną w różnych kierunkach, na różne sposoby orkiestrują zapisywane przez poetę słowa. [...] Mam wrażenie, że właśnie tak powinno się czytać wybitną poezję. Z recenzji prof. up dr. hab. Pawła Próchniaka