Biografia księcia Janusza Radziwiłła (1880–1967), wybitnego arystokraty i polityka, w II RP jednego z przywódców nurtu konserwatywnego skupionego wokół Stronnictwa Prawicy Narodowej. Urodzony w Berlinie, większą część życia związał z Ołyką i Nieborowem, historycznymi dobrami i rezydencjami Radziwiłłów. W 1917 r. znalazł się w ogarniętej rewolucją Rosji. Po powrocie do kraju był dyrektorem Departamentu Stanu w rządzie Rady Regencyjnej. Ochotnik wojny 1920 r. W Polsce Niepodległej poseł i senator, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego i Walerego Sławka, m.in. wiceprezes Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jesienią 1939 r. aresztowany przez NKWD, więziony w moskiewskiej Łubiance, uwolniony w rezultacie interwencji włoskiego dworu królewskiego. Lata wojny spędził w Warszawie, współpracował z polskim podziemiem. Wykorzystując pokrewieństwo z dynastią Hohenzollernów interweniował osobiście u Hermana Göringa w sprawie aresztowanych profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas Powstania Warszawskiego został uwięziony przez Niemców, a po zakończeniu wojny przez Sowietów – wywieziony do Moskwy, a później do obozu w Krasnogorsku. Po powrocie do kraju w 1947 r. znowu został aresztowany, a po uwolnieniu przez lata inwigilowany. Mimo szykan, utraty majątku, możliwości aktywnego działania w sferze politycznej pozostał w kraju. W powojennych latach był niekwestionowanym autorytetem i duchowym przywódcą polskiej arystokracji.