Pierwszy wywiad–rzeka z Barbarą Skargą, najbardziej znaną spośród współczesnych polskich kobiet zajmujących się filozofią. Historia jej życia, pełnego dramatyzmu i cierpienia (przeżyła rosyjską i niemiecką okupację, była więziona w łagrach), pozbawiona jest patosu – i może również dlatego tak fascynująca dla czytelnika. Profesor Skarga opowiada swym rozmówcom o życiu, o jego sensie i bezsensie, o filozofii, o przyjaźni, o wojnie i wywózce, o powrocie do kraju, o życiu umysłowym w PRL-u, o Solidarności, o wolnej Polsce i współczesności. Z jej opowieści wyłania się osoba dogłębnie pogodzona z życiem, ktoś autentyczny i głęboki, a zarazem bliski zwykłym, codziennym doświadczeniom. Warto więc poznać ten „manifest metafizyczny” Barbary Skargi. Barbara Skarga urodziła się 25 października 1919 roku w Warszawie. Siostra Hanny Skarżanki, wybitnej aktorki. Studia filozofii rozpoczęła na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, po roku 1940 kontynuowała je w konspiracji. Była łączniczką w Armii Krajowej. W 1944 roku została aresztowana przez Rosjan i wysłana do łagru. Do Polski wróciła w roku 1955. Filozof, profesor Polskiej Akademii Nauk, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Redaktor naczelna pisma „Etyka”. Zajmuje się nowożytną filozofią francuską, filozofią człowieka i metafizyką. Wyróżnienia i odznaczenia: Order Orła Białego (1995), doktorat honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2000), Medal Świętego Jerzego (2005).