Sztuka XX i XXI wieku w swym wymiarze antystrukturalnym to pole zdobywania wtajemniczeń w "inne przestrzenie", "nowe światy", "ukryte znaczenia", "głębokie sensy". To także obszar, w którym dokonuje się przekroczeń konwencji społecznych, wychodzenia poza strukturę, wchodzenia w antystrukturalną liminalność i poszukiwania communitas. Artyści realizują różne praktyki pozbywania się "starego" i zdobywania "nowego ja", wchodzą w odmienne stany świadomości, dokonują radykalnych akcji na ciele, bawią się z dziećmi, odkrywają na nowo duchowy aspekt natury, poszukują Wzoru, projektują rytuały, kontaktują się ze śmiercią. Sztuka jest wielkim eksperymentem alchemicznym, dokonuje transmutacji materii, ducha, emocji i - co najważniejsze - jest operacją na ludzkiej tożsamości, wpisując się przy tym w dynamikę społeczeństwa (po)nowoczesnego. Autor pokazuje w tej książce, że kategoria sacrum jest bardzo przydatna w interpretowaniu, rozumieniu i odczuwaniu współczesnych dzieł sztuki.