Podstawowym celem tej książki jest uzasadnienie potrzeby pilnego zwrócenia uwagi na kwestie humanizacji medycyny zarówno przez poprawienie jakości kształcenia, jak i krytycznie spojrzenie na obecnie realizowane programy i metody nauczania przedmiotów humanistycznych. Medycyna od początku swego istnienia wyrastała z humanistycznego myślenia o człowieku, umieszczając jego dobro w centrum swoich podstawowych wartości. Postęp nauki i techniki, jaki dokonuje się we współczesnym świecie, znajduje istotne odzwierciedlenie w dzisiejszym kształcie medycyny. Medycyna staje obecnie wobec zupełnie nowych problemów, wynikających nie tylko ze wspomnianego postępu, ale także z przemian cywilizacyjnych, zmian społecznych oraz uwarunkowań ekonomicznych. W konsekwencji przynosi to narastające obawy przed instrumentalizacją medycyny, przed odchodzeniem od jej humanistycznego rdzenia, w którym człowiek ma stanowić najwyższą wartość. Wobec tych zagrożeń niezwykle istotą sprawą staje się dzisiaj dążenie do kształtowania postaw intelektualnie i moralnie skierowanych na człowieka. Zadania takie powinny stawać w pierwszym rzędzie przed uczelniami przygotowującymi do wykonywania zawodu pracownika ochrony zdrowia, a w szczególności do zawodu lekarza. Pojmowanie medycyny wymaga obok wiedzy biologicznej uwzględnienia również innych elementów związanych z istota natury ludzkiej, potrzebami i wartościami wyznawanymi przez człowieka, a także z jego uwarunkowaniami psychospołecznymi, socjalnymi, prawnymi czy ekonomicznymi. Do właściwej realizacji zadań medycznych nieodzowne jest wszechstronne postrzeganie człowieka żyjącego przecież w określonych warunkach, które nie tylko wpływają na jego zdrowie, lecz także na jego rozumienie choroby, na umiejętności jej zwalczania czy przystosowania się do niej.