Rozprawa ma charakter metapedagogiczny, wpisując się w obszar dociekań pedagogiki ogólnej i teoretycznych podstaw wychowania. Jest przy tym jednoznacznie osadzona w pedagogice religii nurtu personalistycznego. Takich prac powstaje w ostatnich latach coraz więcej, co wydatnie świadczy albo o ich ciągłej jeszcze nieobecności w naukach o wychowaniu, albo o swoistym „głodzie”, zapotrzebowaniu na powrót w debatach naukowych do kwestii aksjonormatywnych i teleologicznych. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego