Są wczesne lata pięćdziesiąte, szwedzki Instytut Badań Domowych prowadzi program naukowy na temat domowych nawyków, mający na celu zracjonalizowanie wystroju kuchni, na modłę fabrycznych linii produkcyjnych. Szwedzka delegacja, uzbrojona w notatniki i diagramy, przyjeżdża do wiejskiego dystryktu Norwegii, z zamiarem zarejestrowania zwyczajów kuchennych tamtejszych kawalerów. Badanie wymaga, by obserwator nie interweniował w życie badanego, a zaledwie zbierał informacje i je zapisywał, nigdy nie rozmawiając ze swym podopiecznym. Jednemu z badaczy, Nillsonowi (Norstroem) przypisany zostaje wyjątkowo oporny farmer, zrzędliwy, stary Isak (Calmeyer), który na początku nie chce go nawet wpuścić do domu. Wkrótce jednak Nilsson zajmuje punkt obserwacyjny na drewnianej platformie, absurdalnie zamontowanej w kącie kuchni, z tym, że jak się okazuje, Isak także go obserwuje - przez dziurę w suficie. Ta dziwaczna, obywająca się bez słów sytuacja jest świetnym wstępem do filmu, zwłaszcza, że Hamer ma wyjątkowe wyczucie wizualnego humoru: widok korka delikatnie zatykającego dziurę w suficie jest jednym z uroczych szczegółów, które udowadniają pełne opanowanie przez reżysera prawideł komedii.