Na początku prekursorów teorii filmu w kinie interesowała sama technika kinematografu, wynalazek, w którym dostrzegano narzędzie zapisu historii oraz aparat do zastosowania w badaniach naukowych. Potem, gdy kino przekształciło się w formę popularnej i prostej rozrywki, rozgorzała debata estetyczna nad statusem kina. Z kolei wprowadzenie dźwięku ożywiło dyskusję nad wrażeniem realności doświadczanym w obcowaniu z fikcją filmową. Jej konkluzji można upatrywać w ujmowaniu filmów w kategoriach semiotycznych, w których to kino stawało się wielokodowym procesem znakowym, filmy zaś systemami tekstualnymi. Wreszcie inwazja techniki wideo i wpływ telewizji sprawiły, że na kino zaczęto patrzyć jako na medium, rozpatrując jego aspekty: estetyczne, komunikacyjne, kulturowe, ideologiczne, techniczne i ekonomiczne. Münsterberg, awangarda, Epstein, Irzykowski, Balázs, radziecka szkoła montażu, formalizm, strukturalizm praski, Arnheim, gramatyki filmu, Ingarden, fenomenologia, Morin, Bazin, Kracauer, Mitry, teoria autorska, semiotyka strukturalna, komunikacja wizualna, generatywizm, psychoanaliza, krytyka ideologiczna, teoria feministyczna, pragmatyka, kognitywizm, Deleuze… – Podręcznik Alicji Helman i Jacka Ostaszewskiego przedstawia ścieżki, jakimi podążała myśl filmoznawcza w ponadstuletniej historii kina.