Książka ukazuje kondycję współczesnej humanistyki i jest krytycznym studium postmodernizmu. Rozważania autorki przenika sceptycyzm wobec teorii francuskiej i upolitycznienia badań naukowych. Jako efekt krytyki pojawia się projekt przemyślenia idei mocnego podmiotu i wspólnoty, neutralizacji traumatofilii, zasadność dyskusji na temat cnót intelektualnych i wartości, większego szacunku do empirii badań, a także oddolnego budowania teorii. Otwarte pozostaje nadające ton rozważaniom pytanie, czy humanistyka jest w stanie zbudować wiedzę o życiu razem, która ma wartość przeżycia.