Praca niniejsza ma zamiar przedstawić kampanie dwóch najznakomitszych wodzów, jakich Niemcy wydały w okresie wielkiej wojny, a więc i ich strategię. Hindenburg i Ludendorff, zetknąwszy się przypadkiem w 1914 r., pozostali nierozłączni do końca, sławę swoją ugruntowali na wschodnim froncie, ciesząc się tam, rok z górą, najzupełniejszą niezależnością. W okresach późniejszych swobody tej już nie mieli, ulegając zawsze pewnemu zewnętrznemu naciskowi: najpierw wojskowemu – dopóki nie zdołali zastąpić swojego przełożonego – Falkenhayna – później zaś politycznemu, od chwili, gdy zaczęli stykać się bezpośrednio z cesarzem i jego rządem.