W ciągu ery autonomicznej ukształtowała się głęboka dysproporcja w liczbie polskich i ukraińskich szkół na poziomie średnim i wyższym. Ukraińcy zyskali zaledwie kilka gimnazjów państwowych, podczas gdy Polacy aż kilkadziesiąt. Doświadczenia zdobyte w drugiej połowie XIX w. utwierdziły polityków ukraińskich w przekonaniu, że dopóki nie nastąpi zmiana układu sił w sejmie galicyjskim, rozwój szkolnictwa ukraińskiego uzależniony będzie od woli posłów polskich. Praktyka sejmowa pokazała, że wola ta objawiała się w sytuacji nie zaspokajającej już potrzeb zgłaszanych przez Ukraińców, które - należy podkreślić - sukcesywnie rosły w miarę postępującego samouświadomienia narodowego Rusinów. Ugoda w sprawie reformy wyborczej z 14 lutego 1914 r. umożliwiła zmiany w polityce szkolnej władz krajowych, jednak zaproponowana przez większość sejmową liczba i lokalizacja szkół ukraińskich nie doprowadziła do porozumienia.