Pierwsza w piśmiennictwie polskim książka poświęcona dziejom generalicji Wojska Polskiego w latach 1918-1926. Specyficznej grupie zawodowych oficerów, którzy osiągnęli szczyty karier wojskowych, a czasem i politycznych. Z racji wyjątkowej roli wojska w okresie II Rzeczypospolitej byli elitą wpływającą na życie społeczne i polityczne w kraju. Publikacja jest próbą spojrzenia na problemy dotyczące korpusu generalskiego; przyczyny awansów i dymisji oficerów na stopnie generalskie oraz prezentacją roli poszczególnych generałów w strukturach Wojska Polskiego. Przyjęty układ chronologiczny pracy obejmuje ośmiolecie lat 1918-1926. Od momentu tworzenia struktur Wojska Polskiego do majowego przewrotu z 1926 r. ; w tym okresie kadry dowódcze ulegały częstym zmianą, nie każdy bowiem ze zgłaszających się do polskiej armii oficerów o rodowodzie z armii byłych państw zaborczych przechodził pozytywnie weryfikacje. Na wszystkie procesy dotyczące charakteru korpusu wpływ miał Marszałek Piłsudski. Próby ograniczenia jego roli - dowodzenia nad armią oraz dyskusja nad przyjęciem proponowanej przez Marszałka dwutorowości funkcjonowania dowodzenia Wojskiem Polskim ( inne w okresach wojny i pokoju), a także ograniczenie pozycji Komendanta w państwie, doprowadziły do wypadków majowych w którym znaczną rolę odegrali oficerowie z byłych Legionów Polskich. Po maju 1926 r. korpus generalski zmienił swoje oblicze, był bliższy określeniu: „Generałowie Piłsudskiego”.