Autor zaczął pisać tę książkę „w głowie” , uciekając od twardych realiów aresztu, w którym spędził 36 godzin, po tym jak policja zatrzymała go w chwili, gdy w eleganckiej paryskiej dzielnicy, po kilku drinkach w kolejnych barach, wciągał działkę kokainy z maski stojącego na ulicy samochodu. W ciasnej betonowej celi, marząc o jakiejś książce lub proszku na sen, Beigbeder ucieka myślami do dzieciństwa, którego nie pamięta, bo ten okres jego życia objęła dziwna amnezja. Wychodząc od jedynego wyraźnego obrazu, stara się przywołać więcej wspomnień i dochodzi do wniosku, że ich brak wywołała zmowa milczenia wokół rozwodu rodziców. Opisuje typową zamożną rodzinę francuską, z czułością mówi o swoich dziadkach, rodzicach i bracie, powraca do młodzieńczych lektur i muzyki, której kiedyś słuchał. Odnalezione nareszcie wspomnienia przeplatają się z drobiazgową i niepozbawioną poczucia humoru relacją z aresztu. Za powieść tę pisarz otrzymał Prix Renaudot 2009. Frédéric Beigbeder jest we Francji bardzo znaną postacią: pisze recenzje do najpopularniejszych pism, ma własne programy radiowe i telewizyjne, jest niewątpliwe postacią z pierwszych stron gazet – również jego życie osobiste jest zawsze bardzo ciekawym tematem dla kolorowych magazynów. Książka, w której opisuje swoje dzieciństwo i młodość była we Francji prawdziwą sensacją, tym większą, gdy okazało się, że jest to całkiem niezła literatura, a nie tylko zbiór plotkarskich smaczków. I dlatego dostał za nią Prix Renaudot, jedną z najbardziej prestiżowych francuskich nagród literackich.