Wiersze z cyklu Fotoalbum są konsekwentną serią prób dotarcia do prawd najprostszych poprzez redukcję języka. Tomasz Majzel z namysłem cedzi słowa, dobiera je z rozwagą, a więc i odpowiedzialnością, a szlachetna asceza jego stylu, czy raczej posunięta do skrajności wstrzemięźliwość wyrażania, nadaje sugestywny ton ostrożnie ubieranym w słowa myślom. Ton ten przekonująco współbrzmi w wierszach, w których słyszymy samotność w prowincjonalnym otoczeniu zastygłego w bezruchu miasteczka i obojętnej przyrody. Życie ich bohatera, wrzucone w przypadkową czasoprzestrzeń, skazuje go na rolę przechodnia i przygodnego filozofa, ale przede wszystkim czułego obserwatora detalu, który interpretuje rzeczywistość z oryginalnym subiektywizmem poszukiwacza uogólnień egzystencjalnych i metafizycznych. Szuka sensu na styku siebie i świata – stref boleśnie odrębnych i pozostających ze sobą w ciągłym konflikcie. Nie zagadujmy jednak wielosłowiem komentarza z trudem wyhodowanej poetyckiej prawie-ciszy. Ciszy, w którą warto się wsłuchiwać długo i powoli, aż stężeją w niej niepewne kontury słów.