Gombrowicz proponuje niedojrzałość meta. Tutaj starość i młodość, piękno i brzydota, mądrość i jej brak stanowią dopełniający się, sensotwórczy konglomerat. Jak w renesansowych, alchemicznych doktrynach człowiek stwarza się takim bądź innym, w zależności od wymagań chwili. Tylko w taki sposób może ochronić własną indywidualność, czymkolwiek ona jest.