W publikacji poruszono temat związków istniejących między filozofią a psychoterapią, które w ostatnich dekadach budzą zainteresowanie zarówno wśród badaczy, jak i w szerszych kręgach odbiorców, łącząc się niekiedy z ciekawością związaną z metodami dalekowschodniej medytacji. Autor analizuje terapeutyczną funkcję, jaką filozofii przypisywali autorzy późnego antyku – Marek Aureliusz, Plotyn i Augustyn, przedstawiciele różnych szkół filozoficznych (stoicyzmu, neoplatonizmu i chrześcijańskiego platonizmu). Łączyło ich przekonanie, że człowiek żyje w sposób głęboko nienaturalny, czyniąc zło i cierpiąc. Starali się wpierw zrozumieć przyczyny dręczącej człowieka choroby duchowej, a następnie proponowali terapię opartą na ćwiczeniach duchowych. Celem tych ćwiczeń było uzdrowienie człowieka rozumiane jako przywrócenie go do stanu naturalnego. Przedmiotem książki jest proponowana przez Marka Aureliusza, Plotyna i Augustyna metoda terapii w kontekście ich wizji człowieka i świata. We wnioskach autor odnosi się do sensowności szukania podobieństw pomiędzy antycznymi metodami filozoficznej terapii a współczesnymi metodami psychologicznymi.