Od kilku lat, głównie w związku ze wzmożonymi pracami prowadzonymi przez Profesor Birgit Recki z Uniwersytetu w Hamburgu oraz Profesora Johna Michaela Kroisa z Uniwersytetu Humbolta w Berlinie, można zaobserwować rosnące zainteresowanie filozofią Ernsta Cassirera. […] Wyjątkowa rozległość dokonań Ernsta Cassirera oraz różnorodność podejmowanych przez niego problemów filozoficznych jeszcze za jego życia sprawiały trudności, gdy szło o jednoznaczną kwalifikację tego filozofa do jakiegoś kierunku filozoficznego. Kiedy pracował i tworzył jeszcze w Niemczech, był tam znany głównie jako teoretyk poznania i historyk filozofii – po przymusowym przyjeździe do Stanów Zjednoczonych jego filozofię określano mianem filozofii języka, bądź filozofii nauki, w Polsce znany jest przede wszystkim jako filozof kultury, twórca symbolizmu. By zdać sobie sprawę z ogromu i doniosłości pracy tego autora oraz właściwie tę pracę zrozumieć, należy wskazać na jedność metody, którą się posługiwał, dzięki czemu stanie się jasna wielość i różnorodność kwalifikacji, jakim podlegał w oczach komentatorów. […] Właśnie założenia metodologiczne i refleksja nad zasadami poznania wyrastające z tradycji filozofii krytycznej i przedstawione przez Cassirera jako „krytyka poznania” stanowią rdzeń niniejszej rozprawy. Ma ona na celu przedstawienie oraz omówienie historii i teorii transcendentalizmu w jego marburskiej postaci oraz pokazanie jego potencjału wyjaśniającego jako metody współczesnych nauk ścisłych i humanistycznych. Ze „Wstępu”