Przeobrażenia, które dokonały się w Europie pod koniec XX wieku, spowodowały zmiany społeczno–gospodarcze wewnątrz państw i stworzyły przesłanki do nowego spojrzenia na partnerstwo państwowe, gospodarkę rynkową, prawo własności, regionalizm. Łączyło się to z przekształceniami ustroju administracji publicznej na najwyższym szczeblu jednostek podziału terytorialnego. W Unii Europejskiej i w Polsce rozpoczęto dyskurs naukowy i polityczny na temat tego, który typ prawnoustrojowy regionów wybrać jako uniwersalny. Z naukowego punktu widzenia zastanawiano się, czy miał to być układ federalny, autonomiczny, administracyjno–samorządowy czy administracyjno–funkcjonalny. Patrząc z perspektywy organizacji politycznej i złożoności ustroju administracyjneg państw, rozważano następujące typy regionalizacji: administracyjną, samorządową, funkcjonalną. Analizy te prowadziły do rozwoju demokracji w ogólne, a regionalnej w szczególności, określenia statusu prawnego i siły kompetencji regionu. W prezentowanej pracy podjęto zatem próbę odpowiedzi na zasadniczy problem, jak rozwiązania prawne, społeczne, ekonomiczne i finansowe oraz polityczne wpływają na rozwój regionów i ich właściwe funkcjonowanie w europejskiej i polskiej przestrzeni gospodarczej. Ze Wstępu